دشت سیرجان در جنوب شرق ایران موقعیت ارتباطی مناسبی دارد. در این دشت محوطههای فراوانی از دوران مختلف قرار دارد که تپه شاهفیروز از آن جمله است. طی بررسی باستانشناختی صورت گرفته در سال 1397 ه.ش. تعدادی قطعه سفال از سطح محوطه نمونهبرداری و مطالعه گردید. هدف از این پژوهش گاهنگاری و گونهشناسی سفالهای بهدست آمده از محوطه شاهفیروز است و در صدد پاسخ به این پرسشهاست: یافتههای سفالی این محوطه شامل کدام گونههای سفالی است؟ سفالها به لحاظ گاهنگاری به چه دورانی تعلق دارند؟ با توجه به مقایسه یافتههای سفالی برهمکنش و تعاملات منطقهای و فرامنطقهای این محوطه با سایر محوطههای همجوار و مناطق دوردست چگونه است؟ پژوهش پیشرو به روش میدانی و کتابخانهای و با رویکرد توصیفی- تحلیلی و تطبیقی صورت گرفت. نتیجه مطالعات نشان داد که یافتههای سفالی این محوطه شامل سفالهای بیلعاب و لعابدار است که به گونههای معمولی، شیاردار، بیلعاب منقوش، لعابدار تکرنگ (ساده و منقوش) و لعابدار چندرنگ (اسگرافیاتو، لعابپاشیده، گلابهای و آبی و سفید) تقسیم میشوند. با توجه به مقایسههای انجام شده این یافتهها به دوران ساسانی، سدههای اولیه اسلامی و صفوی قابل تاریخگذاری هستند. همگونی سفالها با محوطههای شهر کهن جیرفت، غبیرا، نرماشیر و دشت سیرجان علاوه بر بهرهگیری از الگوها و سنتهای سفالگری منطقهای از تعاملات فرامنطقهای این محوطه با حوزههای فرهنگی غرب، جنوب غرب، شمال شرق ایران و حاشیه خلیج فارس نشان دارد.
)