کاوش آبراهه های تخت جمشید از زمان هرتسفلد و سپس دیگر کاوشگران با هدف شناسایی معماری و نظام آبراهه ها آغاز شد. با این حال بخش‌های انتهایی این شبکه تا یکی دو دهه اخیر کاوش نشده باقی مانده بود. در دوره نخست کاوش های جدید آبراهه ها که بین سالهای 1382 تا 1384 صورت گرفت، بخش انتهایی و خروجی اصلی آبراهه ها در گوشه جنوب شرقی تختگاه شناسایی گردید. با آغاز دوره دوم کاوشها از سال 91 ، در ابتدا با تمرکز کاوش بر امتداد اصلی خروجی آبراهه ها که در گوشه جنوب خاوری تختگاه قرار گرفته، یک مسیر موقت برای برون رفت آب از داخل آبراهه های زیرزمینی ایجاد گردید و در عین حال شواهد جدیدی از وضعیت محدوده جنوبی تختگاه تخت جمشید در دوره هخامنشی حاصل شد. از جمله چند آبراه در محدوده کارگاه کاوش که بر اساس شکل و جهت آنها، امکان بازسازی نسبی محدوده مجاور دیواره جنوبی تختگاه به وجود آمد. به منظور ادامه دادن و تکمیل فعالیت های فصل 1391 آبراهه ها، فصل دوم این کاوشها نیز در تابستان 1393 به انجام رسید و در نهایت جزییات و نکات جدیدی در ارتباط با نقشه کلی آبراهه های ساختمان خزانه و همچنین آگاهی های جدیدی درباره، دیواره جنوبی تختگاه به دست داد.
اسدی, احمدعلی. (1398). نظام کلی معماری و یافته های جدید مرتبط در جنوب خاوری تختگاه تخت جمشید؛ آبراهه های زیر زمینی. جستارهای باستان شناسی ایران پیش از اسلام, 4(1), -.
MLA
احمدعلی اسدی. "نظام کلی معماری و یافته های جدید مرتبط در جنوب خاوری تختگاه تخت جمشید؛ آبراهه های زیر زمینی", جستارهای باستان شناسی ایران پیش از اسلام, 4, 1, 1398, -.
HARVARD
اسدی, احمدعلی. (1398). 'نظام کلی معماری و یافته های جدید مرتبط در جنوب خاوری تختگاه تخت جمشید؛ آبراهه های زیر زمینی', جستارهای باستان شناسی ایران پیش از اسلام, 4(1), pp. -.
VANCOUVER
اسدی, احمدعلی. نظام کلی معماری و یافته های جدید مرتبط در جنوب خاوری تختگاه تخت جمشید؛ آبراهه های زیر زمینی. جستارهای باستان شناسی ایران پیش از اسلام, 1398; 4(1): -.
)